Salo Muller

Salo Muller (Amsterdam, 29 februari 1936) is een Nederlands fysiotherapeut, journalist en publicist. Hij werd vooral bekend als fysiotherapeut bij AFC Ajax.

Salo Muller is de zoon van Lena Blitz (Amsterdam, 20-10-1908) en Louis Muller (Amsterdam, 20-7-1903). Salo heeft in de Tweede Wereldoorlog als Joods kind vanaf 1942 ondergedoken gezeten nadat hij vanuit de crèche in de Amsterdamse Schouwburg werd gered. Zijn beide ouders zijn omgekomen in het nazi-vernietigingskamp Auschwitz. Over zijn belevenissen in de oorlogsjaren schreef hij het boek ‘Tot vanavond en lief zijn hoor’. Dit waren de laatste woorden die zijn moeder tegen hem sprak toen ze hem bij de kleuterschol afzette.

Toen de oorlog voorbij was werd hij door zijn tante teruggehaald naar Amsterdam. Daar had hij als tienjarige enige aanpassingsproblemen en hij maakte zijn middelbare school niet af . Nadat hij van het lyceum gestuurd was belandde hij uiteindelijk op een opleiding voor heilgymnast/masseur. Zijn leraar, de heer Rodenburg, was verzorger van Ajax en was van Muller onder de indruk. Via Rodenburg kwam Muller bij Ajax in dienst als assistent en vanaf 1960 als fysiotherapeut. Salo Muller bleef aan Ajax verbonden tot 1972. Hij maakte de opkomst van het elftal mee tot de gouden jaren. Hij was er bij toen Ajax de Europacup I won en fungeerde naast masseur als gesprekspartner van alle spelers.

Na Ajax richtte hij zich op het opbouwen van zijn fysiotherapie praktijk. Hij was daarnaast dertig jaar lang hoofdredacteur van het blad voor de fysiotherapie, Fysioscoop, en schreef een tweetal boeken over blessures. In 2006 verscheen zijn boek Mijn Ajax, over zijn belevenissen bij Ajax tussen 1969 en 1972. In 2007 verscheen Blootgeven, een boek over zijn werk als fysiotherapeut. Muller beschrijft hierin een groot aantal van zijn bijzondere patiënten.

Beroep blijft boeiend

Twaalf jaar geleden heb ik ter gelegenheid van mijn 50 jaar fysiotherapeut zijn, een overzicht gemaakt van het wel en wee van ons mooie beroep. Het verdween in een la van mijn bureau. Een aantal collega’s en oud-patiënten spoorden mij aan om het toch maar weer eens tevoorschijn te halen. Heden ten dagen is een en ander natuurlijk veranderd maar de intentie is voor mij gebleven. En wellicht leuk om het toch een keer te lezen. 1 juni 2011 was het dan zover. Op die datum was ik vijftig jaar fysiotherapeut. Hoe is het allemaal begonnen? Is ons beroep veranderd? Is het nog leuk?

Overleven en doorgaan

Ik werd als ‘schrikkelkind’ geboren. 29 februari 1936, een mooi wijnjaar. Voor mijn ouders en familie was de gebeurtenis een mooi geschenk. Even een lichtpunt in een wereld die vooral in Duitsland zeer onrustig was. Voor velen zelfs beangstigend. Ik groeide op in een fijne omgeving. Eigen kamer, veel speelgoed en een vader en moeder die mij erg verwenden. Ik zou helaas geen broertje of zusje krijgen. Nee, ik zou alleen blijven. Maar dan ook echt helemaal alleen. In 1942 werden mijn ouders via Westerbork naar Auschwitz getransporteerd en daar met duizenden anderen vergast, vermoord. Ik heb de oorlog overleefd door op negen verschillende adressen te kunnen onderduiken. Ik kwam na de oorlog terug in Amsterdam als een astmatisch, klein, bang jongetje. Vier jaar achter op mijn leeftijdgenootjes. Maar het kwam uiteindelijk allemaal goed*.

Leren, kiezen, groeien

Ik bezocht de Dongeschool in Amsterdam. Een leuke lagere school waar ik niet alleen leerde rekenen en lezen, maar ook leerde spelen. Iets wat ik gedurende de oorlog nooit heb mogen en kunnen doen. Daarna volgde het Amsterdams Lyceum, om op de Tweede Openbare Handelsschool ( de OHS) te eindigen. Dat bleek een foute keuze. Niet dat de school niet goed of leuk was, integendeel. Ik wilde namelijk dokter worden. Maar er zat geen Grieks en Latijn in mijn pakket. Dan maar ‘de handel’ in. Ik kreeg een opleiding op de bekende houthandel Ambagtsheer en van der Meulen als assistent bedrijfsleider. Tussen tachtig rasechte Amsterdammers in de houthaven werd ik goed geschoold. Op alle gebied.
Lees verder…….

Holocaustoverlevende

De pijnlijke jeugd van Salo is van grote invloed geweest op zijn verdere leven. “Ik had last van extreme verlatingsangst, vooral bij Europese uitwedstrijden met het gouden Ajax van Rinus Michels, Piet Keizer en Johan Cruijff.” Tot op de dag van vandaag loopt Salo rond met de vraag “Hoe heeft dit kunnen gebeuren?” Over zijn belevenissen in de oorlogsjaren schreef hij het boek Tot vanavond en lief zijn hoor. Dit waren de laatste woorden die zijn moeder tegen hem sprak toen ze hem bij de kleuterschool afzette. Die dag werd ze opgepakt door de Duitsers. In de Hollandse Schouwburg zag hij ze nog wel kort waarna ze nooit meer terugkeerden.

Spreker

Als spreker vertelt Salo Muller frequent over zijn jeugdjaren in de oorlog en over zijn latere werk als fysiotherapeut bij Ajax. Via Stichting Schoolbuurtwerk geeft Salo Muller gastlessen op scholen in Amsterdam, Den Haag, Rotterdam en andere steden in Nederland in het kader van herdenken en vieren. Daarnaast is Salo Muller aangesloten als gastspreker bij het Landelijk Steunpunt Gastsprekers WOII-heden en verbonden aan het Herinneringscentrum Kamp Westerbork (ooggetuigen in de klas). 

Auteur

Salo Muller is zo’n magische naam uit het verleden, uit de lang vervlogen tijd dat Ajax nog met recht een jodenclub was en kon zijn. Jaap van Praag zat voor, Bennie Muller en Sjaak Swart plaveiden de weg naar succes en Salo Muller kneedde hun benen. Tot 1972 was Muller (1936) fysiotherapeut bij Ajax. Na het winnen van de Europa Cup (de eerste in een serie van drie) leidde een intern conflict tot zijn vertrek. Over zijn jaren aan de massagetafel heeft Muller een boek geschreven onder de veelzeggende titel Mijn Ajax. Over zijn treurige herinneringen aan de bezettingsjaren schreef hij Tot vanavond en lief zijn, hoor.

Voormalig Fysiotherapeut Ajax

Salo Muller bleef aan Ajax verbonden tot 1972. Hij maakte de opkomst van het elftal mee tot de gouden jaren. Salo Muller was er bij toen Ajax de Europacup I won en fungeerde naast masseur als gesprekspartner van alle spelers. Na de tweede Europacupwinst in 1972 raakte Salo Muller met de Ajax in conflict over zijn salaris en zijn takenpakket, en nam afscheid van de club. Hij bleef altijd trouw aanhanger en stond er om bekend trots te zijn op het Joodse imago van Ajaxb. Salo Muller schreef later het boek Mijn Ajax over zijn tijd bij Ajax.

12

Boeken

400+

Lezingen

13+

jaar als Fysiotherapeut bij Ajax

95+

Scholen

2019 - 2025 © Copyright - Salo Muller
nl_NLNederlands